Ελληνισμός και Χριστιανισμός.
Η συνάντηση δύο κόσμων
Η κυριαρχία της ελληνικής γλώσσας στον ελληνορωμαϊκό κόσμο
Ο Ελληνισμός προσέφερε στον Χριστιανισμό τη γ, τη φ, την ε, τις καλές τ και τις κ του αξίες. Ο Χριστιανισμός προσέδωσε στον Ελληνισμό το πνεύμα της α, το α του μήνυμα και ένα νέο ό για τη ζωή του κόσμου και του ανθρώπου. Χριστιανισμός και Ελληνισμός συνδέθηκαν μέσα από γόνιμες σ, αλλά γνώρισαν και σ.
Η προετοιμασία για τη γνωριμία του ελληνικού πολιτισμού με τον Χριστιανισμό ξεκίνησε τον π.Χ. αι. από τον Μ. Α και τους δ του. Ολόκληρος ο τότε κόσμος ήταν ενωμένος με βάση έναν πολιτισμό: τον ε. Στο πλαίσιο αυτού του κόσμου, το Ι κράτος άρχισε να επηρεάζεται από το ελληνικό πνεύμα στην π και στην κ του ζωή, στα γ και στην π του. Στη συνέχεια, η ρωμαϊκή αυτοκρατορία διατήρησε αυτήν την πολιτική και πολιτισμική ε, εισάγοντας τα ρωμαϊκά ή και τους ν. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον γεννήθηκε ο Χ.Δεχόμαστε, λοιπόν, ότι η φιλοσοφία περιέχει την αναζήτηση της Αλήθειας και της φύσης των όντων. Και η Αλήθεια είναι αυτή για την οποία είπε ο Κύριος ότι «Εγώ είμαι η Α». Δεχόμαστε, ακόμη, ότι η φιλοσοφία προετοιμάζει για τη γαλήνη του Χριστού, γυμνάζει το πνεύμα, ξυπνά τη νοημοσύνη και την καθιστά ικανή να εξακολουθήσει την αναζήτηση της αληθινής φιλοσοφίας (Κλημ. Αλεξ., Στρωμ. Α', V, Β.E.Π.E.Σ., τομ. 7, σελ. 247). «Όπως είναι δυνατό να είναι κανείς πιστός, ακόμη κι αν είναι α, με τον ίδιο τρόπο υποστηρίζουμε ότι είναι αδύνατο χωρίς τη μ να καταλάβει κάποιος ολόκληρο το περιεχόμενο της π» (Κλημ. Αλεξ., Στρωμ. Α', VΙ, Β.E.Π.E.Σ., τομ. 7, σελ. 248).
Αργότερα, τον 1ο μ.Χ. αι., ο Απ. Π με το δυναμικό άνοιγμά του στα έ δηλώνει τον ο χαρακτήρα του Χριστιανισμού. Κηρύττει σε μια οικουμενική αυτοκρατορία, τη ρωμαϊκή, και σε μια οικουμενική γλώσσα, την ε. Αυτή η εξάπλωση του Χριστιανισμού στον ε κόσμο είχε ως αποτέλεσμα πολλοί καλλιεργημένοι εθνικοί να βαπτιστούν χ και αρκετοί από αυτούς να γίνουν και μ. Από αυτούς προέρχονται οι Α και οι Α Πατέρες, οι πρώτοι που συνέδεσαν γόνιμα τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα δύο αυτά μεγέθη συμπορεύονται στην ι.
Όταν έφτασε στην Α ο Απόστολος Παύλος βρήκε στην αγορά της πόλης ένα βωμό με την επιγραφή «Στον Άγνωστο Θ». Χωρίς να απορρίψει αυτή τη θρησκευτικότητα ο Απόστολος, αλλά αξιολογώντας την ως μια θετική α, ανέβηκε στο βήμα του Αρείου Π και μίλησε στους Αθηναίους για τον αληθινό Θεό, την παρέμβασή του στην ανθρώπινη ιστορία και την Α του. Το τελευταίο ιδιαίτερα σημείο ενόχλησε τους Αθηναίους, που δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το σ, η φυλακή της ψ, όπως θεωρούσαν, ήταν δυνατόν να α. Παρά την απόρριψη του κηρύγματος από την πλειονότητα, μια μικρή ομάδα πίστεψε -ανάμεσά τους ο Δ ο Αρεοπαγίτης και η Δ- κι έτσι σχηματίστηκε η πρώτη χριστιανική Eκκλησία στην Αθήνα (Πράξ. 17,16-34).
//ΚΑΝΟΝΑΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ//
Επειδή η χριστιανική Εκκλησία από πολύ νωρίς συνειδητοποίησε τη σηµασία αυτών των κειµένων για τους πιστούς, φρόντισε να τα δ. Έτσι, ύστερα από µακροχρόνιες συζητήσεις συνέθεσε γύρω στον 3ο αι. µ.Χ. έναν «κλειστό» των βιβλίων της Π και της Κ Διαθήκης, στον οποίο δηλαδή κανείς µπορεί να αφαιρέσει ή να προσθέσει κάτι. Η συλλογή αυτών των βιβλίων αποτελεί τον Κ της Αγίας Γραφής.
Η αποτύπωση της σύνθεσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού
στην τέχνη
Ναοδομία: ρυθμός β, π, βασιλική με θ, βυζαντινός σ εγγεγραμμένος, που συμβολίζει το κτιστό και το άκτιστο.
Αγιογραφία: ν, ψ, τ, φορητές ε. Μέχρι την εικονομαχία χαρακτηρίζονται από τον ν της ελληνιστικής εποχής. Μετά την Εικονομαχία οι μορφές τυποποιούνται. Το σημείο αναφοράς της εικόνας είναι ο θ. Οι βυζαντινοί αγιογράφοι χρησιμοποίησαν το ζωγραφικό σύστημα της ε εποχής. Ε κύκλοι είναι οι ομάδες εικόνων που βρίσκονται σε συγκεκριμένες θέσεις στο χριστιανικό ν. Δ (για τον Χριστό) / Θ (για την Παναγία) και αυτός των Α.
